„Panie mecenasie, czy my lekarze naprawdę nie możemy niczego zrobić z tymi szkalującymi opiniami pacjentów?” – tak rozpoczęła się moja rozmowa z klientką. Była to lekarka prowadząca praktykę w dziedzinie ginekologii, z wieloletnim doświadczeniem i uznaniem w swoim środowisku, jednocześnie ciesząca się zaufaniem wśród pacjentek.
Wystarczył jednak ten jeden feralny dzień, żeby Jej cały dorobek zawodowy został zakwestionowany, a dotychczasowy porządek uległ zachwianiu. Sytuacja nie do pozazdroszczenia, rodem z prozy Kafki, ale faktycznie zmaterializowana w jednej z prywatnych placówek medycznych. Jak do tego doszło?
Tło zdarzenia
Pacjentka została skierowana na wizytę do ginekologa przez położną, dysponowała jedynie częściowo wykonanymi badaniami, gdyż w świetle wyjaśnień pacjentki „położna nie miała uprawnień do pobrania cytologii”, co nie było zgodne ze stanem rzeczywistym. Czytaj dalej >>>
Artykuł Ci się spodobał? Daj znać komuś, komu może się przydać!
Jeszcze nie umilkły echa sporu między lekarzami a kosmetologami o prawo do wykonywania inwazyjnych zabiegów estetycznych, o czym mowa była na blogu, a już zdążyły pojawić się nowe kontrowersje na tle możliwości przeprowadzania konkretnych zabiegów tego rodzaju przez niektórych przedstawicieli środowiska lekarskiego (sensu largo).
O co chodzi? Otóż lekarz dentysta A. K. została obwiniona o to, że w dniu 5 sierpnia 2015 roku w gabinecie przeprowadziła u pacjentki zabieg powiększenia piersi za pomocą ustalonego preparatu hydrożelowego, nie posiadając w tym zakresie wymaganych kwalifikacji, co stanowiło przewinienie zawodowe określone w art. 10 ust. 1 Kodeksu Etyki Lekarskiej w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Orzeczenie sądu
Orzeczeniem z dnia 19 listopada 2019 roku Okręgowy Sąd Lekarski uznał obwinioną za winną zarzuconego jej czynu i wymierzył jej karę nagany. Naczelny Sąd Lekarski utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Co do zasady ciężar udowodnienia okoliczności mających wpływ na przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej, zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego spoczywa na poszkodowanym, który powinien sprostać wymaganiom nie tylko wykazania istnienia oraz rozmiaru samej szkody, ale nadto związku między tą szkodą a rzekomym zdarzeniem szkodzącym. Znaczenie dowodu „prima facie” w sprawach medycznych.
W odniesieniu do spraw dotyczących błędów medycznych powyższa zasada doznaje istotnej modyfikacji, czemu daje wyraz Sąd Apelacyjny w Krakowie w dalej omawianym orzeczeniu.
Stan faktyczny sprawy
W pozwie skierowanym do Sądu Okręgowego w Krakowie powódka B.S. zażądała zasądzenia od Województwa Małopolskiego na jej rzecz kwoty 300 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdą doznaną podczas pobytu w szpitalu.
Instytucja skargi nadzwyczajnej obowiązuje od 3 kwietnia 2018 roku i wprowadzona została nowelizacją ustawy o Sądzie Najwyższym.
Skarga nadzwyczajna
Zgodnie z art. 89 ustawy skarga nadzwyczajna może być wniesiona od prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego lub sądu wojskowego kończącego postępowanie, jeżeli jest to konieczne „dla zapewnienia zgodności z zasadą demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasad sprawiedliwości społecznej”.
Pytanie o to, jakie zabiegi może wykonywać lekarz medycyny estetycznej, a jakie kosmetyczka lub kosmetolog nieustannie podgrzewa atmosferę dyskusji na temat kompetencji zawodowych.
Kiedy mamy do czynienia z typowo pielęgnacyjnymi zabiegami nie budzi wątpliwości to, że są one wykonywane w gabinetach kosmetycznych, w przeciwieństwie do zabiegów inwazyjnych (liposukcja, wycinanie zmian), które są już wyłączną domeną lekarzy medycyny estetycznej.
Medycyna estetyczna vs kosmetologia
Należy jednak zwrócić uwagę, że pomiędzy powyższymi wyznacznikami podziału kompetencji zawodowych znajduje się przestrzeń, która pozostawia pewne niejasności interpretacyjne.
Reprezentuję lekarzy w postępowaniach dyscyplinarnych i karnych. Dotychczasowe doświadczenie zawodowe umożliwiło mi poznanie spraw dotyczących błędów medycznych z punktu widzenia oskarżyciela i sądu, co ma niebagatelne znaczenie w realizacji uprawnień podejrzanego (oskarżonego), w tym przyjęcia optymalnej linii obrony. [Więcej]
