Na początku tygodnia media obiegła wiadomość o odmowie udzielenia przez szpitale telefonicznej informacji matce na temat stanu zdrowia jej dziecka, które ucierpiało w wypadku autokaru. Powodem nieudzielenia żądanych informacji miały być przepisy RODO. W tej kwestii doczekaliśmy się stanowiska Rzecznika Praw Pacjenta.
Informacja telefoniczna o stanie zdrowia pacjenta
Przede wszystkim należy zauważyć, że jednym z podstawowych praw pacjenta jest uprawnienie do wiedzy na temat stanu zdrowia.
W przypadku małoletnich prawo to realizują przedstawiciele ustawowi, czyli rodzice wykonujący władzę rodzicielską wobec dzieci.
Zastępca ordynatora w szpitalu Jacek W. stanął przed sądem dyscyplinarnym pod zarzutem zaniedbania obowiązku nadzoru nad lekarzem przyjmującym poród. Zdarzenie miało miejsce z 30 na 31 maja 2012 roku, wówczas jedna z pacjentek rodziła bliźniaki, jednak z powodu zbyt późnej interwencji medycznej obydwa płody obumarły.
Pełniący w tym czasie dyżur Jacek W. nie pospieszył z pomocą położnikowi.
Dowód z procesu w postępowaniu dyscyplinarnym
Sąd dyscyplinarny I instancji uznał, że Jacek W. zaniedbał kontroli i doprowadził do skutków śmiertelnych, jak również naraził życie pacjentki. W szczególności nie dopełnił obowiązków wynikających z art. 4 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty.
Mimo to, jak podkreśla się w piśmiennictwie, w Polsce przypadki stosowania przemocy wobec dzieci są nieczęsto rozpoznawane przez lekarzy, a w diagnozowaniu niektórych dolegliwości somatycznych dziecka lekarze zwykle nie biorą pod uwagę, że wiele objawów może być następstwem stosowania wobec dziecka przemocy.
Analizy dowodzą także, że lekarze zbyt rzadko stosują procedurę „Niebieskie karty”, a wielu z nich wskazuje na trudności w połączeniu codziennej pracy zawodowej z nakładanymi na nich dodatkowymi obowiązkami.
Trudności może sprawiać również samo rozpoznanie przemocy oraz brak znajomości procedur.
Każdy, kto dowie się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję
Tymczasem zgodnie z art. 304 § 1 Kodeksu postępowania karnego każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.
Dotychczas sądy dyscyplinarne orzekały o pozbawieniu prawa do wykonywania zawodu lekarza jedynie w 14 sprawach i miało to zawsze miejsce w najbardziej drastycznych przypadkach, gdy dochodziło do poważnego okaleczenia pacjentów. Wydane niedawno orzeczenie Sądu Najwyższego dotyczy zagadnienia adekwatności kary do stopnia zawinienia.
Rażąca surowość zakazu wykonywania zawodu
Pokrzywdzony pacjent złożył skargę na lekarza dentystę Sławomira W., który za jednym razem założył mu trzy implanty. Doprowadziło to do zakażenia, a następnie do konieczności usunięcia dwóch implantów.
W grudniu 1809 roku amerykański chirurg Ephraim McDowell przeprowadził pierwszą na świecie owariotomię, a więc miało to miejsce w czasach, w których medycyna nie opanowała jeszcze takich zagadnień jak narkoza, aseptyka i antyseptyka.
Zgodnie z ówczesnym stanem wiedzy dla chorej nie było żadnego ratunku, jako że odradzano wtedy wszelkie operacje na otwartej jamie brzusznej.
Według obowiązujących w tym czasie kanonów sztuki medycznej lekarz powinien zostawić takie sprawy naturze, czyli pozwolić chorej umrzeć („Nigdy nie uda się wyciąć wewnętrznych guzów, obojętne czy na macicy, wątrobie, śledzionie czy kiszkach. Tu Bóg postawił przed chirurgiem granicę. Kto tę granicę przekroczy, postąpi jak morderca…”).
Reprezentuję lekarzy w postępowaniach dyscyplinarnych i karnych. Dotychczasowe doświadczenie zawodowe umożliwiło mi poznanie spraw dotyczących błędów medycznych z punktu widzenia oskarżyciela i sądu, co ma niebagatelne znaczenie w realizacji uprawnień podejrzanego (oskarżonego), w tym przyjęcia optymalnej linii obrony. [Więcej]
